Hayatın anlamsızlığı hakkında tam kafayı bozacakken kapının çalınmasıyla irkildim. Gelen büyük ihtimalle Emin’in babasıydı. Çok geçmeden, yaşlı kadın seri adımlarla kapıyı açmaya gitti. Kadın benim gelişime olan sevincini adamla paylaşmak için hızlı hızlı anlatmaya başladı. “Bey Emin’in üniversiteden arkadaşı Ömer vardı ya, bizi ziyarete gelmiş”. Adam, dar koridordan geçip “hoş gelmiş sefa getirmiş hanım” diyerek salondan içeri girdi. Adamı görünce ayağa kalkıp önüne kadar ilerledim. Kadın gibi o da büyük bir gülümsemeyle “hoş geldin evlat” dedi. “Hoş bulduk amca” diyerek elini öpmek için hamle yaptım. Elini öptürmemek için omuzuma dokunup tekrar doğrulttu beni. “Geç otur sıcak ekmek aldım birlikte kahvaltı yapalım” dedi. Hafif bir gülümsemeyle “olur tabi amca” diyerek geçip masaya oturdum. Çok geçmeden, önce adam sonra kadın gelip masaya oturdular. Kadın çayları doldurmaya başlayınca Emin tedirgin tedirgin salondan içeri girdi. Bana nefretle bakıp masada boş kalan solumda ki tek sandalyeye oturdu. Yavaşça kulağına eğilip, “sesini çıkarma efendi efendi kahvaltını yap ihtiyarları üzme” dedim. Başını sallayarak onayladı. ihtiyarların soru yağmuru altında kahvaltı yapmaya başladık. Dersler, öğrenci evimiz, kadının evde elleriyle yapıp gönderdiği zeytinyağlı dolmalar derken kadın ikimizi buza çevirecek soruyu sordu. “Oğlum sizin bir de Selvi diye bir arkadaşınız vardı. O nerde ne yapıyor şimdi?” Birkaç saniye duraksadıktan sonra gülümseyerek Emin’e döndüm. “Cidden kardeş Selvi nerde ya hiç görüşemedik okul bittiğinden beri” dedim. Emin kaşları çatık bir şekilde bana bakarken masada ki çatallardan birinin ekgib olduğunu fark ettim. Herkesin duyabileceği bir şekilde, “Emin elindeki çatalı masaya bırak” dedim. ihtiyarlar anlamsız anlamsız bize bakınmaya başladılar. Emin pek duymuş gibi durmuyordu. Karşımda oturan ihtiyarlara dönüp kolumdaki bıçağı yavaşça çıkardım. “Biliyor musunuz Emin okulda da böyle şakacıydı” deyip bıçağı Emin’in boğazına sapladım.