Bir anda ev dünyanın en sessiz yerine döndü. Bu birkaç saniyelik ölüm sessizliği bir anda yerini kadının kulakları çınlatan çığlığına bıraktı. Kısa geçişlere alışırcasına bu çığlık da uzun sürmedi. Kadının bana kilitlenip kalan gözleri bir anda boşluğa kaydı. Sonra kafası büyük bir gürültüyle masada ki tabakların üzerine düşüverdi. “Sende bayılacak mısın amcacım” diyerek karısı gibi donuk bakan adama döndüm. Adam, bakışları Emin’in üzerindeyken zorla da olsa kafasını bana çevirerek “neden?” diyebildi sessizce. “Ben kimseye neden diye soramadım amca. Ölen de yaşayan da bu soruyla yaşasın.” Deyip ayağa kalktım. “Lavabo ne tarafta amca” diye sordum ama adam şoka girmiş olacak ki sorumu duymadı bile. Neyse diyerek evin koridoruna çıkıp lavaboyu aramaya başladım. Kısa bir aramadan sonra lavaboyu bulup Emin’in üzerimde kalan son hatırasını, kanını temizledim. Tam o sırada içeriden bir çığlık sesi daha duyuldu. Kadının sesiydi. Artık evden çıkmanın zamanı gelmişti. Hızlıca kapıya yönelip ayakkabılarımı giyinip çıktım evden. Sabah saatleri olduğu için daha çığlıkları duyan olmamıştı herhalde. Geldiğim gibi, duvardan atlayıp çıktım bahçeden. Cebimden not defterimi çıkarıp düzeltmeleri yapıp evime doğru yola koyuldum.