gülümsediğimi hissettim.. hafiflemiştim.. karanlığın içinde, onun, belki de birlikte geçirdiğimiz tüm
zamanlara bedel o cevap mesaıjı beklerken telefonum titredi,
içimden güzel şeyler telkin ederek, pozitif düşünmeye çalışarak mesaj kutumu açtım,
ebrunun cevabı gelmişti..ilk bakışta bir paragrafla karşı karşıya olduğumu gördüm, bu iyiydi zira
ciddiye aldığını gösterirdi,
ayşenin cevabını beklerken, öylesine göz gezdirme ve muhtemelen cevaplamamak üzere açtığım
mesajda, ebrunun elinden, beni oldukça utandıran şu satırları okudum,
" kızdırdım seni değil mi? özür dilerim, ben de farkındayım yaptıklarımın, hatta bilerek yapıyorum
bile denebilir. kızdırdım seni evet, ama peki ya benim kızgınlıklarım? benim üzüntülerime ne
olacak? bana ne yaptığının farkında mısın tsigalko? benimle nasıl konuştuğunun, bana nasıl
davrandığının? bizim ne olduğumuzun farkın mısın? neyiz biz seninle?
bütün ders gizlice izlediğin kız mıyım? yoksa kafana esince, yanına bile uğramasını istemediğin
mi?
gözlerinin içine baka baka iltifat ettiğin kız mıyım? yoksa az önceki gibi ağzına geleni söylediğin
mi?
benimle bir şeyler paylaş, konuş diye üstüne geldiğin kız mıyım? yoksa bir iki espirili cümlesine
bile tahammül edemediğin mi?
neyiz biz seninle? buna bir karar verelim önce..ya da vermeyelim, sen böyle mutluysan,
oynamaktan, oynatmaktan zevk alıyorsan ona da saygı duyarım. çünkü benim ne düşündüğüm
de, ne hissettiğim de en aptal adamın bile anlayacağı kadar net ortada, bir de seni çözebilsek?
neyse ya, ben gene abuk subuk konuşuyorum..en iyisi sadece sen konuş, ben de dinleyeyim,
bana bizi anlat biraz, ben de bileyim."