belki de ayrılırlardı? beter olsunlar..
bu arada hepimizi üzen acı bir haber aldık..oda arkadaşım tolga nın kuzeni trafik kazasında vefat
etmişti. çocuk son 2 sınavına giremeden gitmek zorunda kaldı, kuzeni bundan sadece 2 yaş
büyükmüş ve bildiğin kardeş gibilermiş.. resmen perişan oldu...
onun yaşadığı acıya bakınca, kendi sahte acılarımdan utandım.. neler yaşıyorlardı insanlar..ne
büyük acılar vardı..
babasını kaybeden evlatlar vardı.. evladını kaybeden babalar..
şifa bekleyen hastalar vardı.. asla şifa bulamayacak olan sakatlar..
bu soğukta dışarda uyuyan insanlar vardı.. bizim yağarken sevindiğimiz karın, yağmaması için
dua eden evsizler...
utandım beyler.. sert gerçekler utandırmıştı beni..
.
.
perşembe günü son sınavımdan çıkmış,
önceki geceden hazırladığım valizimi yüklenmiş, bursa otobüsüne binmiştim.
3 hafta tatil.. anne yemekleri.. anneanne sevgisi.. bazı taşların yerine oturması, bazı acıların
unutulması ve nispeten yeni bir sayfa açmak için yeterli bir süre..
annem ayşen i sormuştu 1-2 kere telefonda.. geçiştirmiştim. şimdi yol boyu onlara söyleyeceğim
muhtemel yalanları ve bahaneleri düşünmem gerekecekti..
yılın ilk yarısı biterken, "ne çok şey yaşamışım" diye düşündüm.. üniversite..büyütüyordu
insanı..ama daha almam gereken çok yol, tatmam gereken çok acı, yaşamam gereken çok çok
fazla karmaşa ve duygu bunalımı vardı..ve ben bunların hiç birinin farkında olmadan,
mutlu mutlu mine ile mesajlaşıyor, geleceğime umutla bakıyordum..
işeyeyim bi, idrar kesem infilak edecek aq..