"sus dıbına koyayım" dedi okan.."sus abi.. ağzına sıçıcam ben de..ağzına sıçıcam.."
beyler ağlıyoruz.. ağlarken de okan bana "abi sus beni de ağlatacaksın" diyor, sanki zaten sesi
çatallanmamış, gözlerinin seti yıkılmamış gibi..
ben "aga ağzına sıçarım böyle işin.. dıbına koyayım böyle şeyin" deyip duruyorum..bir yandan
hıçkırarak.. nefeslerim kegib kegib.. gırtlağımda bir balgam yumrusu.."ağzına sıçarım böyle işin.."
başını gömdüğü omzumdan ayrıldı yavaşça, kollarımızı saldık.. yüzümüzü gözümüzü
siliyoruz.. pancar gibi olmuşuz.. şebeğe dönmüş yüzlerimiz..
"aga tamam valla bak.. aşağı inemeyeceğim" diyor bu, güya sanki benim yüzümden ağlıyormuş
gibi, ama o benden beter halde aq..
ben sümüğümü çekiyorum içime, tiner çeker gibi.. hırsla..kafamı sağa çeviriyorum.. tolganın yaşları
boşalmış, tırnaklarını kemiriyor, gözlerini sağa sola döndürüyor tavana çeviriyor.. kaçıyor..
biraz nefeslendik.. çıktım odadan.. elimin tersiyle sildim gözyaşlarımdan kalan artıkları.. valizinin
birini kaptım tek elimle.. öbür elimi sırtına attım.. indik merdivenlerden..
babasıyla annesi gelmiş..tv salonundalar, yurt müdürüne ve görevlilerine son teşekkürlerini ediyor
olmalılar..
yurdun dörtte üçü de oralarda.. herkes suskun..
valizini kenarıya koyuyorum.. ellerimiz hala birbirimizin sırtında, omzunda..
ben artık ağlamıyorum.. daha doğru, göz yaşlarım artık dışa değil, içe akmakta..
bunun babasıyla annesi beni görüyor, babası "ha..tsigalko sen sin herhalde oğlum?" diyor. yarı
gülümser, yarı bizim perişan halimizden etkilenmiş.. eliyle başımı okşuyor, yanaklarımı iki elinin
arasına alıyor.. annesi sarılıyor bana..bir şeyler mırıldanıyor..
vedalaşmalar..
bütün dünya etrafımda girdap gibi dönmekte.. renkler..duvarlar.. resimler..köşedeki atatürklü duvar
takvimi.. salonun kahverengi peluş koltukları.. insanlar..
dışarı çıkıyoruz..