"hayatım, neden öyle diyorsun, o bizi arkadaş sanmıştır. malum öyle mesafeli mesafeli
takılınca.. kızma ablasıı" diye oyunumu sürdürdüm.
istese o kendine has absürd tepkilerinden biriyle beni bozmaya çalışabilirdi, ama yapmadı... ben
de böylece hem onun başlattığı oyunu kazanmış, hem de son son lafı sokmuş oldum..
biz, içten içe birbirini çok seven..ama o sıra ağız dolusu saydırmakta olan, dışardan görünüşü "kol
kola, mutlu bir çift" olarak yolumuza devam ettik,
onu yurduna bıraktım, savaş belli ki bitmemişti.. soğuk soğuk bir "iyi geceler" dedi,
ben de, "hadi artık çalışmaya başla" dedim yaklaşan vizeleri kastederek..bu, "git işine ya"
dercesine yan yan güldü.. küçük gamzeleri ortaya çıktı bu gülüşle... sadece onlar değil.. benim
içimde, sevgiyle alakası tartışılır bazı hisler de ortaya çıkmıştı bu geceki bütün bu ukala
tavırlarından sonra... "dur bakayım" dedim, "saçına ne gelmiş öyle?"
durdu, dönüp saçına doğru bakmaya çalışırken çenesinden yakaladım... bir elimi de beline
doladım.. tüm gücümle kendime yapıştırıp dudaklarımı, dudaklarına tutkuyla bastırdım...
karşılık vermedi, karşı koydu hatta, biraz mücadele etti..ama kurtaramadı kendini ellerimin
arasından.. koyverdi kendini..o da inadına saldırdı dudaklarıma.. daha öncekilerden farklı, hiç
olmadığı kadar tutkuyla, hırsla, neredeyse sevgisiz ve hayvanca öpüşüyorduk (yurdun kapısının
önünde oluyor bunlar aq)..öyle ki dudaklarımın acıdığını hissettim, dillerimiz içerde birbiriyle
güreşedururken, bir kaç kez dişlerimiz birbirine çarpıştı..ne kadar kaldık o savaş-seviş halinde
bilmiyorum ama en nihayetinde aniden kurtuldu dudaklarım, dudaklarında.. resmen savruldum
aq..
karşımda durmuş nefes nefese ve kızgın bir ifade ile beni süzerken ellerini beline koydu.. çenesini
yukarı kaldırdı, o gecenin son cümlesini söyledi