çok karmaşık işler be aq..çok ağır hisler..duygularım bulamaç gibi..şimdi, nispeten sağlıklı kafayla
düşünüyorum da, ulan harbiden ağır ruh hastasıymışım ben..vallahi bak..öyle böyle değil, bildiğin
tımarhanelik..ve siz de yaklaşık 1400 sayfadır aslında kafayı yemiş bir adamın (ya da yavaş
yavaş yemeye başlamış bir adamın diyelim) anılarını okuyorsunuz..
kurtulmamız lazım..ayağımıza bağlı tüm prangalardan..sırtımızdaki tüm
ağırlıklardan..kurtulmamız lazım beyler..zinciri ellerimizle
koparmamız lazım..
koparır mıyız dersiniz?
http://fizy.com/tr#s/1ua9yw
…aynı lanetli isim…yine mi ulan…sayarak mı verdiler sizi bana? şaka mı bu? kameralar nerede
ulan? bana fark ettirmeden gibilmişliğime kıs kıs gülenler nerde??
yorgunluk, aşırı duygular ve az önce yaşadığım şok üst üste gelince, düşecek gibi
oldum..harbiden de salon ayaklarımın altında dönüyor resmen..körüklü otobüsün ortasındaki
yuvarlağın üzerinde dengede durmaya çalışan yolcular gibiyim..
kız, eli havada bir şekilde bekliyor..bir kaç saniye ben öyle sipastik gibi kalınca, kaşlarını kaldırıp
tedirgin bir havayla sordu,
“bir sorun mu var?”
evet var..tanışmak üzere olduğun adam, tanışmayı istediğin adam pek normal biri
sayılmaz..sorun bu..
“yo..yok..” dedim..”ayşen…benim çok sevdiğim ve yakın zamanda kaybettiğim bir arkadaşımın
adı..onu hatırladım..kusura bakma..”
az önce gerilen yüzü aniden yumuşadı tanrıçanın..mahzun bir ifadeyle gülümsemeye çalıştı..
“yaa..başın sağolsun..üzüldüm, şanssız bir tesadüf oldu desene..”
“sorun değil” dedim cool konuşmaya çalışarak..elimi ben uzattım bu sefer..”tsigalko”
yeniden ışıl ışıl gülümsemesini takınıp sıktı elimi..büyük elleri var..