hele bu sabahki o dağılmış halini gördükten sonra, "iyi ki de öyle ciddi bir şey olmamış lan"
dedim..düşünsenize o sabah, çırılçıplak, yatakta uyandığımızı? bu alt tarafı kucakta uyuma
meselesinin bile bu derece gerginlik ve sıkıntı yarattığı düşünülürse, o durumunun sabahında
olacakları tahmin bile edemiyorum..
gerçi bana bir gibim olmazdı her halde hamile kalmadıktan sonra... ama zaten yeterince
parçalanmış hayat vardı etrafımda..birininkini daha tuzla buz etmeye gerek yoktu.
bir yanım, kendisiyle gurur duyarak, derinlerde, bin ve şeytani diğer yanım "kafana sıçayım senin
godoş" diyerek, nihayetinde yurda varmıştım.
hala ne kadar da iyi bir çocuk olduğumu görüyorsunuz değil mi? ne kadar düşünceli ve vicdan
sahibi..bütün kırılmışlığına rağmen..
hala *
bir süre daha..
http://fizy.com/tr#s/1ah2i1
günler geçiyor..
ve git gide daha fazla yalnızlaşıyorum..
artık iyiden iyiye, öküz gibi gidip gelmeye başladım sınıfa..yurtta bile sanki bir soğukluk var
insanlarda..ne bileyim, ya da bana öyle geliyor...
sanki herkes bana karşı cephe alıyormuş gibi..neden lan?
mineden ayrıldım diye değil ya? saçmalık..dünyada ilk terk eden sevgili ben miyim aq?
yurtta tolgayla makaramızı yapıyoruz yine nispeten..ama o okul... o sınıf... lanet olsun... ayaklarım
geri geri gidiyor..