sanki üst üste üç halı saha maçı yapmışım gibi bir yorgunlukla, yalpalayarak çıktım
tuvaletten..üzerimdeki, epeyce ıslak (yer yer sümüklenmişti..yıkamak zorunda kaldım oraları) gri
montumun fermuarını köküne kadar çektim..çoktan derse başlanmış olan amfi yerine, biraz bahar
havası almak için bahçeye çıktım.. ve bir kez daha etrafımda cıvıldayıp duran insanlara, ben
böyle ölmekteyken nasıl olupta bu kadar neşeli olabildiklerine dair lanetler ettim...
çok zor günler geçirdim beyler..zor günler..zor saatler..her biri bir yıl gibi gelen saatler...
bitirmiştim kendi kendimi..her şeyimi kaybetmiştim... bütün arkadaşlarımı... bir zamanlar sevdiğimi
sandığım kadını... belki tüm geleceğimi...
yalnızlık, 18 yaşındaki bu yaş fidana çok ağır gelmişti... köküme kadar eğmişti beni... incitmişti...
şimdi diyorum ki..iyi ki de yapmış..iyi ki de kaderim yaşatmış bunları bana... utanmıyorum
geçmişimden..utansam, tüm sosyal platformlar arasında en yüksek "taşak geçebilite" katsayısına
sahip olan inci sözlükte paylaşmadım zaten...
utanmıyorum... keşke, hiç demiyorum.
çardaklardaki boş bir masaya yığıldım... geriye yaslanıp baharın esintisini az önce soğuk suyla
dağladığım yüzümde hissettim... hala hissedebiliyor olmam, ne tuhaf... ve hayatın her daim sizi
kendine bağlayacak bir şeyler üretmesi de öyle...
son partı girip kaçıcam arkadaşlar,
http://fizy.com/tr#s/1ah2hx
masada, hafif esintinin üzerimde yarattığı ürpertinin de etkisiyle, kendimi kaptırmış, hülyalara
dalmış bir şekilde oturuyordum..