... basket maçlarını ard arda kazanıyoruz... biz bir takımız... gittikçe ünlenen bir takım hem de...
mühendislik fakültesi, fen edebiyatın cool çocukalarını da mağlup ediyor... besyo ile
oynayacağız...
... savaşda yenik duruma düşüyorum... ama olsun, başka bir cephe açtım... spora, güzel
alışkanlığıma tutundum ve en kısa zamanda bu girdaptan kurtulmanın bir yolunu bulacağım...
kesinlikle... takımımız harika... bana mrsiç diyorlar... inanabiliyor musunuz? bu ünvana layık
olmak için elimden geleni yapmalıyım... ateşkes istiyorum.. ölülerimi bile toplamadan savaş
alanından, çekiliyorum.. şimdilik...
... mühendisliğin cengaverleri... beden eğitimi ve spor bölümünü de ezip geçiyor... hayatımın en
mutlu günlerinden biri... onlarca insan tribünden bana sesleniyor... mrsiç tsigalkooo! diye ismimi,
lakabımı haykırıyor... !!!
bir saniye ...
basket maçı...
insanlar..
evet..
hah... bu nasıl daha önce aklıma gelmedi ki benim?
beynimde adeta bir şimşek çakmıştı beyler.. evet..hala son bir kurşunum vardı, silahımın
namlusunun tam da ucunda hemde...
ya havaya sıkılacak ve tamamen beklenti dışı bir kurşun,
ya da beni bu karanlıklara hapseden kaderimin taa alnına çakacağım bir kurşun...
yutkundum... ikinci şık adına bir gelişme olması adına dua ederek, cebimden telefonumu
çıkardım, bir kaç saniye sonra,
o günden sonra sadece bir kez mesajlaştığım ayşenin (two) numarasını bulmuş, mesajımı
yazıyordum...
karanlığa sıkılan bir son bir kurşun...
iyi geceler arkadaşlar
takip eden panpalar, bu gece yazamayacağım, cuma akşamı bir sıkıntı olmazsa devam ederiz,