yine de dediğim gibi, kızlar bu konuda daha tutucudur, ebrunun benden başka da konuştuğu
insanlar vardı yani *
ufuk sümsüğü, benim kızın bir önceki çıktığıydı malum... bir kaç kez dik dik baktım buna, bakalım
ne tepki verecek diye, esnemekle yetinince "ya tsigalko uraştığın şeye bak aq" deyip kendime
güldüm..
iki yeni kızla tanıştım sınıftan, diyorum ya, artık insanlar bana karşı biraz daha
yumuşaklar.. sonuçta ben, sevgili olunabilecek kadar iyi bir çocuğum yani, bunu anladılar sanırım
•
kızların isimleri seda ve tuğçe, biri hoş bir kız, öbürü dışarda kapanıyor(tuğçe). insanları dış
görünüşüyle yargılamam, ama her kuğunun da kendi gölünde yüzmesi taraftarıyım..
ikisi de iyi kızlar ve ilerleyen bölümlerde hikayeye epey dahil olacaklar..
görüldüğü gibi, en sonunda dalgalar durulmuş, rüzgar kesilmiş, hayatım biraz sakinleşmişti.
ama ben dalgalı denizlerin fatihi olmaya alıştığım için, deyim yerindeyse rahat zütüme batmıştı ve
bir süre önce aklımın arka odalarından birine attığım, ama üzerine kapıyı kilitlemeyi unuttuğum bir
düşüncem, bu huzurlu hayata bir son vermek gerekliliği uyarınca yeniden su yüzüne çıkmıştı.
ebruya ayşen (two) yu ve onunla geçirdiğim günü anlatacaktım..
bu konudaki kozlarım ise, "dobralığım" "ondan hiç bir şey gizleyemiyor oluşum" ve "onu gerçekten
düşündüğüm için aramızda sır kalmasını istemediğim" olacaktı..
kim bilir, belki bu açık sözlülüğüm karşısında, o da bana bir şeyler anlatırdı,
ya da "lanet olsun sana" deyip ağlaya ağlaya beni terk etmeye çalışırdı...
o kadar abartır mıydı bilemiyorum, ama bildiğim bir şey varsa, o da bu konuyu ondan
gizlemeyeceğimdi... yeterince sır saklamıştım zaten.. yeterince yalan söylemiştim...
bir gün okul çıkışı, bana minenin öğrettiği ( hani şu ilk ayşen (two) tartışmasının yaşandığı) kafeye
zütürecektim onu,
orası bir nevi "ayşenle muharebe" alanı olmuştu artık *