bilmiyorum ama, ayaklarım zütürdü resmen.. belki de acı (!) gerçekleri duyarken tanıdık bir
mekandan güç almayı umdum.. bizim elemanla selamlaştık, "nerelerdesin ya * " filan gibisinden laf
attı, egü ügü yapıp geçiştirdim..
duyacaklarımın aslında çok farklı şeyler olacağını bilmeksizin, kabullenmiş bir halde beklemeye
başladım,
"ne içersin? çikolatası iyidir buranın.."
"tamam çikolata içeyim o zaman.. hava sıcak gerçi ama.."
"farketmez ben sadece önerdim.."
"tamam çikolata olsun * "
şimdi buluşmadan durum şu, ebru, daha rahat, hatta gülümsüyor filan..ben de "dışarda
oynamasına izin verilmemiş küçük çocuk" tafralarındayım.. yani böyle hem umursamıyor gibiyim
hem sinir oluyorum..
içecekler geldi,
biraz sessiz oturduk, ama ebruda hep bir "gülümsemek üzere" hali var..bu durum beni daha da
sinir ediyor.. öldürmeden önce avıyla oynayan leoparlar gibi mi yapmaya çalışıyor acaba? ama
bilmediği, benim zaten çoktan ölmüş olduğum... o yüzden beni sinirlendiren tek şey çalınan
vaktim..
ben artık tam, derin bir nefes çekmiş, "ee hadi ne söyleyeceksen söyle" diye hörsleyecekken
konuştu,
"tsigalko..ben, düşündüm.. dediğim gibi.. ikimiz hakkında.."
"hımm" dedim..
hala pozitif ve gülümsemeye hazır bir şekilde devam etti,
"düşündüm ve..yani, belki de seni bu şekilde kabullenmek gerekiyordur? * "