valla istersen kabullemeyedebilirsin? diye saldırmak istedim, ama bir şeyler beni frenledi..
elim çenemde, dalgın gözlerle onu süzmeye başladım.. evet..anlıyordum.. önce kendince bana bir
ültimatom vermek istemiş, (güya ilişkimizi sınamak ve sağlamlaştırmak, kendi gururunu biraz
onarmak adına) ama baktı ki ben yemiyorum, bu sefer de "sana bir şans daha vermeye karar
verdim" moduna geçmişti..
yüzündeki bu gülücüklerin sebebi de , "baş işte aşkımızı kurtarım yani, kıymetini bil"
gülümsemeleriydi..
ben öyle dalgın dalgın düşünürken bu sordu yine gülümseyerek,
"ne oldu?"
"bilmem.. hiç?" dercesine omuz silktim.."devam edebilirsin"
"yani bu..başka devam edecek bir şey yok * bence.. aramızdaki her neyse.. yürüdüğü kadar
gidebilir.." son kelimelere doğru gülümsemesi biraz titremişti.. benim soğukluğum neşesini
kaçırıyordu yavaş yavaş.. aklına başka düşünceleri sokuyordu..