Sonun da yola koyulduk, ve sonun da annemin sevgi dolu kucagına ulaşmıştım beyler, baya bir sarıldım, baya bir de ağladım..

"Annem bir dur bakalım kocaman adam olmuşsun oğlum dedi ve 2 damla yaş aktı gözlerinden".

babam denilecek adam ise, al kavuştun annene bin ne tak yiyeceksen deyip, içeriye geçip oturdu..

Neyse beyler ne diyordum anam diyordum gariban anam benim, yoldan geldiğimiz için bize çorba pişirmiş babam denen bin ise benim hakkımı da içmişti, o günü aç olarak atlattım beyler, olsun anneme kavuşmuştum sonun da,
fazla uzatmayım beyler günlar ayları giberken aylar yılları giberken babam da beni gibiyordu , ve aradan 3 yıl geçmişti.. ve kız kardeşim dünyaya gelmişti, niye geldi ki bu bin şimdi, zaten bunu da sevmeyeceklerdi, buna da yazık olacaktı beyler..

hem fakiriz hem de 2 çocuk senin neyine yaram diyemiyor insan, belki 1 kere daha şansını denemek istemişti babam..
kız kardeşimin ismi ayşelerin, fatmaların çok olduğu zaman da, hilal konmuştu...

ama ben bu hilal i hiç sevmedim sevemedim beyler, çünkü bana hep yalnızlığımı hatırlattı, babamın ona şevkat dolu sarılışını imrenerek izlerdim, bilemezsiniz binler anlayamazsınız beni..

Hilal büyüyordu beyler, ve ben artık 10 yaşında yalnız bir hiç olarak, kayboluyordum herkesin arasın da, kimse gibine takmıyor kimse sevmiyor kimse de ilğilenmiyordu, bildiğin bin muamelesi yapıyorlardı bana, arkadaşlarım oyuna almazlardı beni bazen anama söverlerdi  ama anama sövenin gider anasının zütüne pandik atmayı da ihmal etmezdim,
"denemeyin sizde" Çünkü o beni tek seven insandı, ama nevzat hocam da vardı unutmayım onu..