peki diyeceksiniz ki, e arkadaşım ya sen dayak yersen ne olacak? hep dövücem, dalıcam
diyorsun da, sen hayatın da kaç kişiyi dövdün?
valla beyler ben gönül adamıyım, şiddetin her türlüsüne karşıyım.. hayatım boyunca,
çocukluğumdaki pokemonluk zamanlarımı saymazsak böyle tekme tokat ettiğim kavga sayısı,
bugün bile hala sadece bir adet. evet bir..25 senede sadece bir kere çok ağır kavga ettim, 2 sene
kadar önce. detaylarına girmeyeceğim, ailevi bir mesele.
onun haricinde de kavga diyemeyeceğimiz, ama benim ya da karşımdakinin minimum hasarlarla
atlattığı yumruklaşma, itiş kakışlar filan var, misal 4. sınıfta bir çocuğun dudağını kanatmıştım,
bütün kavga sadece bir yumruk sürdü, ben ilk vurunca o ağladı ve olay bitti * ilk vuran o olsa
muhtemelen tam tersi durumla karşı karşıya kalacaktık.
neyse,
bu serhat olayını biraz ayrı tutalım istiyorum çünkü pek kavga sayılmaz;
yüzümü yıkadığım sırada, gözlerimi araladığım anda, "o anın bu an" olduğunu
anlamıştım.. aynadan, hemen arka tarafımda, pisuvara işemekte olan serhatın profilini gördüm..
aceleyle yüzümü koluma kuruladım..
soğuk kanlı bir şekilde gidip tuvaletin ayrık kapısını kapadım, içeriye doğru döndüm,
o ara bu da işemiş, lavabolara doğru ilerliyor..
bir taktan haberi yok tabi,
ben de ona doğru ilerledim,
pisuvarlarla lavabolara giden yolun ortasında aramızdaki mesafe son derece uygun hale gelince,
içgüdüsel olarak,
"hiş, baksana" dedim,
ve dediğim saniye,
lafımla arasında belki de saniyenin 10 da biri bir kadar es vererek, omzumun gerisinde, bütün
vücudumu ve gücümü kullandığıma inanarak, böyle hafif yukarıdan aşağıya doğru açılı bir
biçimde yumruğumu savurdum, tam gözünün altına, elmacık kemiğinin biraz üzerine "trrotk" diye
oturttum..