"el ele ölürdük biz" dedi alper.."üniversiteyi.. evliliğimizi, yaşlılığımızı, ölümümüz bile düşünmüştük
beraber.. çocuklarımızın adını koymuştuk ve kesinlikle bir bahçesi olacaktı evimizin.. koşup
oynayabilsinler diye.."
masal gibi bir lise aşkı.. masal gibi bir hayatın giriş paragrafı..
alper parlak bir öğrenciydi.. hemde epeyce.. kız da onun kadar olmasa bile başarılı sayılırdı, ne de
olsa "kızlar çalışkandır" * ..
beraber çalışmışlardı..
beraber gezmiş, beraber kurmuşlardı düşlerini
beraber yemiş, beraber içmiş,
sevişmişlerdi..o yaştaki iki çocuk ne kadar sevişebilirse işte..
ve ellerinden geldiğince beraber geçirmişlerdi o yazıda..
ayrılamazdı onlar, kavga bile edemezlerdi.. peri masalları bile hüzünlü kalıyordu artık aşklarının
neşesi yanında..
hayalleri ve gelecek idealleri azalmaksızın, aksine daha da artarak geçmişlerdi son sınıfa..
hani hep böyle imrenilen çiftler olur ya,siz yalnızlığınızın ya da kalabalık melankolilerin içinde
boğulurken nasıl olur da bu derece sorunsuz ve mutlu olduklarına anlam veremez, içten içe hem
kıskanır hem takdir edersiniz.. işte onlardan biriymiş alper ve sinem..
ben göremedim tabi, mezun olmuştum artık, yoksa o yıl artık okulun bahçesinde de onlara sık sık,
el ele rastlaya bilirmişim..