"yüzü filan böyle.. bembayaz abi.. defalarca öptüğüm o pembe yanaklar buz gibi
olmuş..(buralarda ağlıyordu) dıbına koyayım... ben odaya girince gözlerini açtı.. böyle gülümser
gibi oldu.. hemen gelmişsin filan dedi.. gittim sarıldım, kablolarını filan hırpalamamaya çalışarak..
serum bağlamışlar, başka bir şeyler daha var, anlamıyorum nedir ne değildir..bu ağlamaya
başladı hafiften..ben ağlıyorum.."
çok nahoş bir durum gerçekten..
ama olanların sebebi çok daha nahoş..
alperle olan bağlarını tamamen kopardıktan sonra, artık dışarda yiğitle buluşmak adına daha
fazla zaman yaratmış olan sinem(öyle ki okulda bir araya gelmeye gerek bile duymuyorlar),
yiğitlere de fazlasıyla gidip gelmeye başlıyor..
bu gidişlerin birinde ise biraz ileri gidiyorlar.. aslına bakarsanız, birazdan epey fazla ileri
gidiyorlar..
sinem kızlığını kaybediyor..
yiğit, bin olabilir, huur çocuğu olabilir ama henüz böyle bir sorumluluğu kaldıracak kadar adam
değil..
telaşa kapılıyor..
yedikleri taku, gibiş bittikten sonra anlıyorlar..
jeton geç düşüyor..
her ne kadar ben yiğitin böyle bir şeyi planladığını düşünsem de, herhalde sonuçlarını tam olarak
hesap edememiş..ne de olsa o her istediğine sahip olarak ve olabileceğini düşünerek büyümüş
bir züppe..bir kızın bekaretini de satın alınamayacak bir şey gibi görünmemiştir o an için ona..
ama onu kaybeden bir kızın sonrasındaki halleri, son derece ibretlik olduğundan ötürü, eminim ki
o sahnelerde başına kaynar sular dökülmüştür..
yiğit, sinem i teselli ederek bir süre oyalamış..ama neticesinde o ağırlığa daha fazla
dayanamayarak deyim yerindeyse kızı gibtir etmiş..
sinem, çabaları yetersiz kalıp da rüyadan uyanınca, aklı başına gelebilmiş..
kendiyle baş başa kalıp da, aslında neleri kaybettiğini,
neyin uğruna, neleri feda ettiği kafasına dank edince kendini kaybetmiş..