gecemiz sona ermiş..alper içindeki katranı kusup rahatlamıştı..
olayların üzerinden sadece bir kaç ay geçtiğini düşünürsek, çocuk epey iyi toparlamıştı..yok..gerçi
toparlamamıştı..ama yeterince iyi rol yapıyordu, maskesi yeterince kalındı..ve her daim, neşeli bir
bin gibi görünmeyi başarıyordu..
şu maske işini benim de çalışmam lazım..
zira, pubdan çıkmış, onu otobüse bindirirken, bir yandan acılarına üzülmeme rağmen, bir yandan
da "oley lan, bu dünyadan tek değilmişim" diye düşünmemden ötürü yüzümde oluşan şeytanı
gülümsemeyi saklayana kadar canım çıktı..
evet gülümsüyordum..benimle aynı acıları, hatta daha da ağırını yaşayan biriyle karşılaşmak
hoşuma gitmişti..
uzun zamandır olmadığım kadar keyifli bir şekilde yurduma doğru yolu
arşınlarken düşündüm;
"daha senle çok işimiz var alper..dur daha neler yapacağız... "
http://fizy.com/#s/1ajf22
hayatıma yön veren gecelerden birini daha atlatmıştım..o zaman henüz tam farkında olmamakla
beraber, etkisini hissedeceğimi bildiğim bu tecrübenin bende yarattığı farkı şimdi buradan bakınca
daha iyi görebiliyorum..
o gece alperi tanıdığım kadar, kendimi de tanımıştım aslında..
ayşen e karşı olan hislerimde yanılıyor olabileceğimi düşündüm..belki de ben, zaten böyle bir
adam olmaya meyilliydim ve bu güya "sevip sevilmeme, yarıştırılma vb." olayını bahane olarak
kullanmıştım..