– Sımsıkı sarıldım ona, başladım anlatmaya. Anlatamadığım her şeyi anlattım. Ben de seni seviyorum, dedim. Lütfen ayrılmayalım. Beni bırakma dedim. Ben de yıllarca hep seni sevdim dedim.

– Seni asla bırakmayacağım, dedi kulağıma.

Ve vapur hareket etmeye başladı. Biz konuşmaya devam ediyorduk. Ona baktıkça mutlu oluyordum, seneler sonra kavuşmuştuk. Vapur Eminönü ne gelmişti. Rüzgar da yok, ama hafiften yağmur devam ediyordu. Herkes inmeye başladı vapurdan biz el eleydik. Saate baktım hala 14:40 eyvah saat durmuş dedim.

insanlar inmek için itişmeye başladılar birden ellerimiz ayrıldı, kalabalıkta araya başkaları girdi, onu kaybettim. indim aşağıda beklemeye başladım. Yok, deli olmak üzereydim. Onu bulmuşken kaybedemezdim, bu düşünce beni çıldırtacaktı. Bir el omuzuma dokundu,

– işim erken bitti seni burada bekleyeyim dedim, dedi

Zeynep’ti bu,

– Ne bu telaş ne oldu? Dedi.

– Yiğit, dedim. O buradaydı.

– Hangi Yiğit? Dedi.

– Bizim Yiğit işte,

– Hımmm, dedi.

– Emin misin, bir yanlışın olmasın, dedi.

Çok kızgın bir ifadeyle,

– Tabi ki eminim, dedim ve bağırarak olanları anlatmaya başladım.

– Gel canım, şöyle sakin bir yere, sana anlatacaklarım var, dedi.

Yeni Caminin avlusuna zütürdü beni burası çok güzel ve sakin huzur dolu, seninle burada konuşalım dedi.

Bense hala ona kızgındım

– Ne kadar yol geldik bizi bulamaz çok ilerledik, dedim.

–