gerçekten beyninizin boşaldığı, hiç bir şey düşünemediğiniz, hatta bakmakta olduğunuz tavanı,
döşemeyi, duvarı filan bile algılayamayacak kadar mallaştığınız anlar olur ya hani (çalışmadan
girdiğiniz sınavlarda çok olur bu * ), işte aynen o durumdayım..
lan nefes almak, kalbin atması refleks icabı olmasa, emin olun onlar bile dururdu be..
ben o vaziyetteyken ceyda yanlamasına dönüp bana yaklaştı, kulağıma konuşmaya başladı..
"ani oldu biraz değil mi? * "
derin bir nefes aldım..ani de laf mı lan.. benim deminden beri söylesem mi? söylemesem mi?
acaba bu saatten sonra söylenir mi? söylenirse nasıl söylenir, ne tepki alırım? diye düşünüp
zütümü çatlattığım şeyleri caart diye bir çırpıda döküverdin ortaya..
"sevgilimin olduğunu bile bile neden ilgi gösterdin ki bana?" dedim nötr bir sesle..en ufak bir
duygu yüklemeyi başaramamıştım..
"ben ilgi göstermedim ki * ha tamam, yani, hoşlandım senden ama, sen de bana karşılık verdin,
hatta biraz da sen çeldin benim aklımı * "
lan ne kadar neşelisin dıbına koyim ya..
"ben? ben mi çeldim? ne alakası var.." bu laflar ağzımdan çıkar çıkmaz pişman oldum çünkü
resmen ilk okullu çocuklar gibi savunmaya geçmiştim..son derece basit ve ilkel cümlelerle,
kelimeleri bükmekte, laf oryantalliği yapmakta üzerine olmayan ben e yakışmayan bir şekilde hem
de..