bunun örnekleri o kadar fazla ki, zaten çoğunu siz de biliyorsunuz, jimi hendrixler, kurt
cobainler.. geçenlerde amy winehouse..bir zamanlar marilyn monroe..
her şeye sahiptiler.. para,şan, şöhret, saygı, hayranlık..her şeye..
ve bir gün, kendi nefisleri adına en yukarıya, zirveye vardıklarında, aşağıya bakmayı akıl ettiler
nihayet,
zirvedeydiler! her şeyin üzerinde..her şeye sahip!
tek bir şey hariç belkide.. gerçek bir sevgi ve huzur.. zira insanlar onları sadece ünlü, yetenekli ya
da zengin olduğu için seviyordu, ya da en azından onlara öyle göründü..
işte bu sefer, fellik fellik aramaya başladıkları mutluğu(daha doğrusu sahtesini), zararlı
alışkanlıklarda ve bağımlılıklarda buldular,
sonra biz de onları hayatlarının baharında otel odalarında ölü halde bulduk..
insanoğlu çok tuhaf..her zaman kıskanılacak bir şey bulabiliyor, sahip olduklarını kolayca
değersizleştirip, kağıt üzerinde, onun sahip olduklarına kıyasla çok daha kolay elde edilebilen
şeyler için gözünü karartıp, o zirveden kendini aşağıya bırakıveriyor..
işte ebru da, benim zirvemdi bir nevi.. hayatım boyunca sahip olamadığım huzuru ve bağlılığı
veriyordu bana, biliyorum ki benim onun kadar kimse sevemezdi..
ama ben de baktım o zirveden aşağıya.. aşağıdakiler, benim sahip olduklarıma imrenirken, ben,
onların "gerçek mutluluk"larını kıskandım, kendiminkinin sahteliğine, kendimi inandırarak..
ve ceyda, benim olası bağımlılığım olmak için çok ama çok uygun görünüyordu.. kendimi tepeden
aşağıya bırakma nedenim.. hiç açılmayacak ya da yarı yolda sönecek olan paraşütüm.. yere
çakılma sebebim..
sendelediğimi hissettim.. zirvenin oksijeni fazla gelmişti.. başım dönerken, kendimi, biraz da istem
dışı bırakıverdim boşluğa..
buluşmadan dönünce, ertesi gün, okul çıkışı ebruya durumu anlatmaya karar verdim.