birbirimize sırtımızı dönüp, farklı kapılara doğru yöneldiğimizde, ayşegülün artık tehdit
olamayacağını biliyordum..
ama aynı zamanda fazladan bir kalp daha kırdığımı da..
eğer bu işlerin bir istatistiği olsaydı, o sıralar liderliğe oynardım diye düşünüyorum... aslında hiç
hoşuma gitmeyen, ama kendimi yapmaktan alıkoyamadığım bir tür alışkanlık haline gelmişti bu iş,
"bu son olsun" dedim kendi kendime konuşarak,
"bu son olsun.."
akşam yurda gittiğimde necoyu bizim odada buldum gene, ama bu sefer, geçen seferki gibi ufak
da olsa rahatsızlık hissetmedim, hatta gördüğüme sevinmiştim..
"naber kızlar?"
"iyidir aga" (necati)
"iyilik, sen nabıyon gibik? (tolga)
"iyi amk, yoruldum ya..her gün okul mu olur üniversitede aq.."
"gitme hacı, devam zorunluğun yok cumaları?" diye iğneledi tolga,
"cumalar için demiyorum olm.. keşke her gün cuma olsa"
"ooo hooo ho, adam azimli"
"hee, çok."