yoksa biz erkekler hayatımız boyunca pamuk prenses,
kızlar ise beyaz atlı şövalye bekleyip dururlar..
birini beklemek anlamsız.. mucize diye bir şey yok.. mucizelerini sen kendin yaratırsın, beklediğini
değil, aradığını bulursun.. malum, önce bir aramalısın..
evinizde oturup gossip girl izlerken ya da pes2012 oynarken, aşkın kapınızı çalacağına ve o aşkın
da "mükemmel aşk" olduğuna filan inanıyorsanız, çok fazla fransız filmi izliyorsunuz demektir,
azaltın bence..
gecenin sonunda, birbirimize omuz vere vere mekandan çıkmış, kendi adımıza, ben, neco ve
tolga, yurda zor varmıştık, valla diğer çocuklar nasıl gittiler, yerlerde mi yuvarlandılar, bankta mı
uyudular bilemiyorum..
geç kalmayız dediğimiz murat abiyi bir kez daha dumura uğratmış olduğumuz ve kendimi yatağa
atayım derken kafamı duvara vuruşum haricinde pek fazla şey hatırlayamıyorum.. resmen zıkkım
içim zıbarmıştık o gece.. yine de içimde değişik bir huzur ve mutluluğun varlığını da inkar
edemem.. gülümseyerek filan uyudum belki de..gerçek hayatta amdan ve ona yapılması gereken
yegane muameleden biraz uzak olan bizler, muhabbetin dıbına koymuştuk o gece.. milli olmuştuk
ulan.. ondandı bu mutluluğum herhalde.. oouu yeea..
hafta sonu öğle saatlerinde, çalan telefonumun ısrarı üzerine uyandım,
"aloou.."
"aloo, bebeğim?"
"ha..ceyda..sen misin.."
"kim olsun isterdin.. osman filan diye mi kaydettin yoksa beni * "
"yoo yaa.. kafam biraz bulanık da..dün gece fazla kaçırmışız.."
"oo yarasın beyefendi, kimlerle içiyorsunuz böyle körkütük olana kadar"