Sabah uyandım ama her yer tozdu. Hiç bir şey gözükmüyordu. Eşime seslendim ama cevap alamadım. Yatakta değildi. Mutfağa gittim. Gördüğüm manzara ile yıkıldım. Daha sekiz aylık bebeğim orada yatıyordu. Ölmüştü. Eşimi ise bulamadım. O anda ne yapacağımı bilemedim. Bebeğimi kucağıma aldım ve evden çıktım. Evde hiç bir şey yoktu ve bu yüzden yanıma hiç bir şey alamadım. Hiç kimse yoktu. Etraf ceset kokuyordu. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Binadan çıktığımda yıkılmış binalar ve yıkılmak üzere olan binalar vardı. Bebeğimi gömdüm ve ağlayarak oradan uzaklaştım. Sema neredeydi? Burada ne olmuştu? Aklımda çok fazla soru vardı.
Bir market buldum ve içeri girdim. Her şeyi almışlardı. Kapıya yöneldiğim sırada kapıdan biri girdi. Gaz maskesi takmıştı. Bana "iyi misin?" dedi. Kafamı salladım. Beni aldı ve askeri araca bindirdi. "Burada be oluyor?" dediğim zaman bana "Bu bir savaş. Karanlık ve aydınlık arasındaki büyük bir savaş." dedi. Ben hiç bir şey anlamadım. Sonra "Gece saatlerinde şehire düşen bir uçak ile başladı her şey. Kimse bu uçağın nereden geldiğini anlamadı. Ardından ülkeye bir saldırı başladığı haberi geldi. Havadan gelen paraşütlü askerler. Şehire atılan gaz bombaları. Yıkılan binalar. Yaşadığın için şanslısın." dedi. Ben "Peki ya eşim?" dedim. "Yaşıyor mudur?" diye sordum. Bana döndü ve "Bilemem" dedi. Önüne döndüğü anda kafasından bir kurşun yedi.
isterseniz devam ederim.