Üç hafta sonra..

...

-Öyle işte doktor. Benim hayat hikayemde böyle.
+Açık söyleyeyim bu kadar acıklı bir hikaye beklemiyordum. Tüm hastane nasıl bu hale geldiğini günlerdir merak ediyor. Geceleri durup dururken bağırdığın için hastahaneyi ayağa kaldırıyordun. Artık meraklarını giderebilirim.. Ayrıca sen ilaçlarını düzenli olarak içiyor musun Taha ? Doğru söyle. Geçen gün ilaçlarını tuvalete atıp sifonu üzerlerine çektiğini hemşire söyledi bana..
-Tabi tabi, içmesem böyle sakin konuşamazdım sizinle, bunu en iyi siz biliyorsunuz.
+Doğru gerçekten,en iyi ben biliyorum. Seni kliniğe getirdikleri gün meslek hayatımın en zor saatlerini geçirmiştim.Bir yandan patlamış dikişlerin,bir yandan ağıt şekline soktuğun ağlamaların.. Gerçekten o günü hayatımın en kötü günleri arasında en başa koyabilirim.
-Sahi,o gün çok kötü bir gündü.

Alev Hanım gözlerini elime diktikten sonra tip tip bakmaya başlamıştı.

+Elini o şekilde sıkmaya devam edersen bir daha açamayabilirsin, sinirlenme bu kadar.
-Ah,evet farketmemişim.Ya bir şey diyeceğim sizin ilgilenmeniz gereken başka bir şey yok mu neden buradasınız ? Allah razı olsun iki haftadır bana çok iyi baktınız lakin her an başımda durmanıza gerek yok. Ayrıca hemşireleriniz o kadar da güzel değil. Yani ayartmam hiçbirini merak etmeyin,heh.

Hikayemden kaynaklanan kötü havayı bertaraf etmek için sarfettiğim cümle işe yaramamıştı belli ki..
Evet anladım. Ters giden bir şeyler var.