vardı üniversiteyken. Çok tezcanlıydı. Sevimli ve biraz kiloluydu. Çocuksu falan derlerdi, takılmazlardı onla.

Bi ara kampüste takılırken yanıma oturdu. Naber dedi. iyilik senden dedim.
Oyun falan oynuyor musun dedi
Arada bir dota oynuyorum dedim
Bende çok seviyorum dedi. Onu bunu biliyor musun derken 1 saate yakın muhabbet ettik. Üni'deyken hep ara sıra uğrar peşime takılırdı. Bende bi şey demezdim ama zamanla yakın arkadaş olduk. Biz üç arkadaş aynı evde kalıyoduk. O da annesiyle yaşıyordu. Ne zaman gezmeye çıksak saat 7 gibi ben eve gidicem diyordu. Pes atarken falan saat 7 oldu mu direk kalkıp evine giderdi. Yemek yicem diye geçiştiriyordu. Kış'ın ortalarında bir aya yakın gelmedi. Aradık açmadı. Sonunda okula çökmüş bir insan geldi. Her yönüyle çökmüş. Ana binanın merdivenleri ile bahçe duvarının arasından küçük bir yer vardı. Dar, kuytu.. Arada yalnız kalmak istediğim zaman gider bi sigara yakar otururdum. Gittiğimde o da ordaydı. Ağlayarak telefonundan Canım Annem diye kayıtlı numarayı arıyordu. Telefon çaldı çaldı çaldı ama açan yok.

Aradan zaman geçti. Öğrendik ki babası çok uzun zaman önce terk etmiş. Annesi'de akciğer kanseriymiş. Her gün bizim yanımızdan annesinin ilaçlarını vermek için gidiyormuş. Bir kere değil belki bir kaç defa gördüm annesini telefonla aradığını. Açacakmış gibi bekliyordu başında... Bir umut.

Anneleriniz değerini çok iyi bilin.