Kendisiyle lise yıllarında sınıf arkadaşı olarak muhabbetimiz vardı ama ona olan 'kendimce' imkansız aşkımdan dolayı mezun olduktan sonra irtibatı kesmiştim. Şimdi 10 yıl sonra o beni tanıyıp bir selam vermek istemiş.

Hemen toparladım kendimi şaşkınlığı tam atamadan göz göze geldiğimizde kalbimin pır pır attığını hissettim. O ana kadar beton gibi bankta oturan ben sanki içimden bir ateş yakılmış gibi canlandığımı farkettim. "Duygu" dedim, "bu sen misin?" Ayağa kalktım hemen tokalaştık. "Ne yapıyorsun yıllar geçti arayıp sormuyorsun hayırsız?" dedi. "Arayıp sormayı bırak tanımıyorsun bile" Geldi bankın diğer tarafına oturdu, ben de yanına oturdum. Kusura bakma dalgınım falan filan dedikten sonra. Başladık muhabbete...