"Neden?" diye sordum. Saatine baktı "çok geç olmuş, seni gördüğüme çok sevindim ben kaçayım" dedi. "Dur, nereye gidiyorsun?" dedim. Sebebini anlamadığım bir şekilde gözlerime baktı. Artık Ankaradayım görüşürüz istersen dedi. Telefon numaramı verdim, "ben seni çaldırırım şimdi gerçekten acelem var" dedi ve gitti.

Olduğum yerde kaldım gidişini izledim. Koşar adımlarla metroya doğru gitti. Gözden kaybolduğunda telefonuma baktım, çaldırmamıştı. 10 yıl aradan sonra aşkın ne demek olduğunu öğrendiğim kişiyi bir ruya gibi kısa süreliğine görebilmiştim. Belki de delikanlılık çağının coşkusuyla bu kadar şiddetli bir aşka kapıldım kim bilir. Ama ona hissettiklerimi ne ondan önce ne de ondan sonra kimseye hissetmedim.

Telefonumu ona verdim ama çaldırmadı beni. O günden sonra aklım hep onda olsa da bir daha göremedim. Belki unutmuştur aklına gelince arar dedim, Günlerim hep telefonda cevapsız çağrı yazısını arar oldu. Ama aramadı beni. Artık o akşam onunla gerçekten karşılaştım mı yoksa yorgun bir günün ardından hayal mi gördüm onu bile bilemez oldum. Ta ki 1 ay sonrasına kadar...