Daha ne olduğunu anlamadan hareket etmeye başlamıştık. Ahmet çukurlardan ve yılların etkisiyle eskiyen asfattan kaçarak otobüsü sürmeye başladı. ilerleyerek Aşti'nin girişindeki bariyeri yıkarak bu garın içinden kendimizi Konya yoluna attık. Genç adam arkasını dönerek "Her zaman burayı yıkmak istemişimdir" dedi.

Doğrusu en az bende onun kadar bariyerlerden nefret ederdim. Ruhlarımıza, hayallerimize çekilen bariyerlere. Şimdi ne kadar komik olduğunu düşünsem de geçmiş yaşamımda yazmak istiyordum, romanlar yazmak.

Yanımda oturan kızın tiz sesiyle kendime geldim
-Neden çalıyordun. sorusuyla afalladım. kaşlarımı kaldırarak
-Başta öyle değildi. Küçük bir gurubumuz vardı. Arkadaşlarım. Fakat daha bir ay bile olmadan herkes birbir ölmeye başladı. Ya vuruluyorlar, ya deliriyorlardı. O zaman fark ettim yalnız olmanın daha avantajlı olduğunun. Arkadaşlarım ölümüne dayanamıyordum. Kamp kurduğumuz bir yerde onları terk ederek kendim yaşamaya başladım.
-Nasıl saklandın, ne yaptın onca vakit, sıkılmadın mı?
-Kimsenin gitmek istemeyeceği yerlere gittim, sıkıldım lakin bir çözümüm vardı. dedim. Kız merakla ağzını açtı ve
-Ne?. Çantamdan çıkardığım defterleri gösterdim.
-Yazmak. Başıma gelen her şeyi not ettim. Belki bizden sonra bir medeniyet kurulursa onlar için güzel bir kaynak olabilecek gibi. Tabi birde okumak vardı.

Konuyu uzatmak ve sohbetimizi sürdürmek için

-Peki siz?
-Bizi gördün. Çaresizlik bizi eğitti, başlarda şehit düşün askerlerin mühimmatları ve üniversite arkadaşlarımla saunduk milli kütüphaneyi. Lakin bizimde talihimiz aynı oldu. Bir arkadaşımı kendi ellerimle öldürmek zorunda kaldım.
-Nasıl?
-Eylül'e tecavüz etmeye kalktı 0.C. ... O amanlar elimizde mühimmat vardı. Kafasına bir mermi yerleştirdim. Cesedini dahi gömmedik.
-Hak etmiş, başka başka birini öldürdün mü?
-Hayır peki sen?