birhan keskin

ben seninle uzun bir araf yasadim
ölümlere gittim geldim diyor.
sigmam dünya yüzünde bir yere artik.
nereden geçsem benim degil, kalamam bir yerde.
o demiyor, ben diyorum. demiyorum, yagmur diyor.
sana sarilmis kalmis ilk günüm ben. böyle demisim o gün
bugün öyle diyor.
o günden bir yagmur çiçegi, önümde duruyor.
bir davul sesi, bir davulun yillarca titresen sesi,
düz duvardan düsürmüs beni.
tutunamamakligim bundan, düsmüsüm, komadan,
uzun uzun uzamis kollarim. kola benzemiyor.
yerde yatan, komadaki, duvarda tutunmaktan düsen diyor;
aglama balim, degmez hiçbir sey senin gözünden akan yasa.
komadaki diyor;
ben hala sariliyim beline senin. istanbul n'ey sesi olmustu o gün
bugün üflüyor... senin yüzün bende,
senin yüzün bende. hala, diyor.
vurmali vurmali o sesler içime degiyor.
bir müzik parçasi çaliyor içeride:
içimde bir parça; ne kopuyor ne ölüyor.
gitmek ölüm bana, kalmak haram.
adini bilmiyordum sonra ögrendim:
she left home.