Ertesi sabah 4 gibi ayağa kalktım. Herkes yatıyor olunca uyandırmadan dışarı koşuya gitmek için hazırlandım. Cüzdan ve telefonu aldım yanıma çıktım sokağa kapşon kafamda gözlük var bide kapşonun altında şapka var.

Tanınmamak için düştüğüm duruma bak anasını satayım. Caddeye çıktığımda herşeyin değişmiş olmasına rağmen şehrin hala her sokağını avucumun içi gibi bildiğimi farkettim.

Her şeyin başladığı taks salonunda önünde marketten aldığım suyu içiyordum. Geçmişe takıldı kafam tamamıyla. O taks salonundan adımımı atmamam gerekiyordu. Belkide annem ve babam yaşıyor olurdu. Bide bin abim vardı tabi kendi halinden memnun olan tek adam benim sayemde kazandığı mevkisinin parasının sefasını sürüyor hala. Bense vicdan azabı çekmeye devam ediyorum.

En iyisi herşeyi en başından anlatmak.