Sendeledim. Kaldırım yaşını kırmışlar onuda söküp kaldırımın ortasına koymuşlar ben kendimi düşünürken ezbere yürüyordum dikkat etmediğim için koskoca taşı görmedim. Keşke göreydim. Bulamazdım defteri en azından.

Yerde gözümü açtığımda gözümün önünde deri kaplı kalın kapkara bir defter vardı. Kalkarken üstümü silkeledim sonra defteri aldım.

Dışına baktım ilk önce baya temizdi aslında. Yeni gibiydi. içinde 100-120 sayfa kadar yazı yazıyordu. Tahmini oda. Ama şimdi tam 137 sayfa olduğunu ve neredeyse her sayfada yazan herşeyi bildiğimin garantisini veririm.

ilk sayfada başlık olarak güzel bir el yazısı ile imkansızlık yazıyordu. Sonraki sayfada ise bir adam hayatını anlatıyordu. Biraz göz gezdirdim ama ilk başlarda okumak gelmedi içimden eve geçip kitaplığa fırlattım okurum bir ara diye.

Ertesi sabah kalktığımda annem yanıma geldi kahvaltıdan sonra. Biraz konuşalım yürüyüşe çıkalım mı dedi. Her şeyden çok şu kadını sevdim hayatta ben. Bir tek o anladı beni bi tek o sevdi koşulsuz samimi bir şekilde. Yeri geldi bağırdı yeri geldi çağırdı. Yeri geldi dizine yatırıp kocaman adam dahi olsam dizinde ağlamamı sağladı. Dert ortağımdı o benim. Belkide tek aşık olduğum kadın. Sanırım annemden başka birini asla bu kadar sevemem. Hiçbirzaman onun gibi beni seven birisi çıkmayacak. Ve ben onu kaybedeli tam 6 sene oldu.