Garip bir duyguymuş ama öğrendikten sonra sanki hemen yarın başlayacakmış gibi tribe girmiştim o an ki kafayla. içeri gidip bizimkilere açıkladım adana diye. Babamın pek umrunda olmamıştı açıkcası ama annem biraz şaşırmış biraz üzülmüş gibiydi. Ee doğal olarak 15 saatlik uzağa gidecektik. Neyse biraz içerde oturduktan sonra tekrar geldim. Hatırlıyorum da insan ilk çevresine haber verir arar falan ama ben direk face profilimde güncelleme yapmıştım bölümü. Ardından Mert'i aradım direk haber verdim kızın yanında diye pek sallamamıştı ama akşam bizim mekana geçmek için sözleşip kapattık. Aklıma Dilara geldi o ara. Aramadan önce bir günde iki kızın böyle dönüş yapması kafamı şaşırtmıştı ölecem mi lan yoksa gibi saçma düşüncelere girmiştim. Aradım Dilarayı;
D- Neresi fearless(bi yavaş amk alo de birşey de açar açmaz sorulur mu)
B- Adana ya senin
D- Aaa ciddden mi benim de Adana
B- Hayırlı olsun en azından tanıdık bi yüz olacak sevindim.
Yavşakça muhabbeti devam ettirip kapattım telefonu. Rehbere Sinemden hediye diye kaydedip tekrar bilgisayara yöneldim o gün kısaca böyle haber verme tebrikleri teşekkürleme tarzı olaylarla geçmişti. Kayıtlara kadar günlerim yavaş yavaş hazırlıklar ve Adana hakkında bilgi toplamayla geçmişti. Adana hakkında genel de kırıcı dökücü bi toplumu olduğunu okusam da büyüklerden duyduğum kadarıyla esnaf veya mahalleli olsun en ufak şeyde en içten şekilde yardımcı olduğunu söyleyince biraz rahat gibiydim. Durumlar biraz iyi olduğu için direk eve çıkmak istemiştim. Kayıtlara gelince bizi ordaki eski komşularımızdan biri olan Ayhan amca karşıladı otogarda. Otogara varınca simitci dayıları ve ufak çocukların ilk o halleri beni şaşırtmıştı nasıl bi yere geldim çocuktan simit almadım diye küfür etmişti