tekrar gözlerim kapandı. ne kadar süre geçti bilemem. bu süre zarfında hatırlayamadığım çeşitli hayal rüya ve halisülasyonlar... ve sonunda gözümü açtım. bir hastahane odasıydı burası. meira murat Abdullah hakan ebru ve sınıftan arkadaşlarım. hepsi oradaydı. boynumda boyunluk bir bacağım alçıda, kollarımda ve ellerimde morluklar, kafamda sargı, göğsümde nefes alıp verirken oluşan bir yanma. meira hemen heyecanla doktoru çağırdı. çok sevecen bir adamdı adnan bey sonrasında da birçok kez ziyaretine gitmiştim. odadan içeriye gülümseyerek girdi. ellili yaşlarda saçları beyazlamış yarı kel bir adamdı. gülümsemesi içimi ısıtmıştı. hareket edemiyordum. oooo dotacı bey dedi gülümsemesine ara vermeden. ben de bunamukabil gülümsedim. ne kadar oldu diye sordum. 2 gün olmuş kaburgalarım kırıkmış ve çeşitli yerlerimde ezikler. ayağımda çatlak ve kafam kırılmış. acı çekmeyeyim diye ameliyattan hemen sonra uyandırmamışlar. durumu nasıl diye sordu meira. doktor adnan bey tekrar gülümsedi ve gayet iyi görünüyor aslan parçası baksana dedi. iç kanamam varmış ilk geldiğimde, ama durdurmuşlar. herkes geçmiş olsun deyip çıktı. bizimkiler dışında. sordum adnan beye daha ne kadar kalırım diye. koç daha yeni geldin bir sabret dedi...