polisler bir takım sorular sordular. hepsini hatırlayabildiğim kadarıya cevaplamaya çalıştım. teşekkür edip çıktılar. o an aklıma geldi. sahi annem ve babam neredeydi, haberleri var mıydı, ki olmasını istemezdim. bir müddet sonra ebru geri geldi. daha iyiydi. annem ve babamı sordum. buradalar dedi. ne buradalar mı? annem diyebildim sadece çünkü o hastaydı kaldıramazdı böyle şeyleri. gençliğinde çok şey yaşamıştı, çok zor günlerden geçmişti. yeni yeni toparlanmaya çalışırken bu ona çok ağır gelecekti. ebru duraksadı. haber vereyim mi dedi. olur manasında gözlerimi kırptım. odadan çıktı. 5 dakika sonra babam girdi odaya yine yüzüne takındığı sert ifadesiyle ama bir farkla bana baktığında ilk kez o sert ifadenin yumuşadığını gördüm. ama o da ne hemen arkasından giren hemşire annemi tekerlekli sandalye ile getirmişti. bu da neyin nesiydi şimdi. babam konuşmaya başladı hemen: neymiş efendim oğlunu görmeye gelecekmiş. ne yapayım o tutturunca ben de getirdim işte. tamam da anneme ne olmuştu böyle. hayırdır dedim. annem kazayı öğrenince fenalaşmış iki gündür yatıyormuş. çabuk kendine gelir demiş doktor. kendimi bıraktım ona üzülüyordum. ebru da odanın içinde kapıya yakın durmuş bizi izliyordu. bir an göz göze geldik. gözleri hala doluydu. göz kırptım biraz gülümsedi sulugöz. sahi Zeynep nerelerdeydi...