Hemen okuldan çıkıp mekana gidip ibrahim amca ile konuşmam gerekiyordu. O belki konuşup atılmamı engelleyebilirdi. En azından uzaklaştırma cezası alsam bile çok iyi olurdu.

Tabii hızla sigara odasından çıktım. Bir de ne göreyim.

Bütün lafı geçen erkekler yani okulda itibarı olan ve tanınan bütün erkekler müdürün kapısındaydı. Gördüğüm kadarıyla yarısı içerde müdürle bir şey konuşuyorlardı.

Yavaş yavaş oraya doğru ilerledim...

Beni gördüler ve hepsi birden bana baktı. Gözlerindeki korku açıkça görünüyordu. Hepsi bana doğru ilerledi bazıları beni gözleriyle bazıları da elleriyle selamladı. Ama bu işin bir yolu olmadığını kendileri de biliyorlardı...

Kendilerince konuşup ikna etme çabasındaydılar...

Benim fark etmedim diğer ayrıntı ise aslında bütün okulun o katta olmasıydı. Herkesin gözü müdürün odasındaydı. Kalabalığı yararak odaya girdim. Tabii girer girmez sinirim tavan yaptı amk. huur çocuğu refik bana gözlerini dikmiş bakıyordu. Onun suratını görünce dalmamak için zor tuttum kendimi. Aslında onun suratında kimsenin görmediği sadece benim gördüğüm bir zafer gülümsemesi vardı. Sırtlan gibi bakıyodu bana amk keli.

Neyse ben içeri geçince herkes bi sustu. Sonra ben en köşeye geçip oturdum ve dinlemeye başladım...

Sağ olsunlar bizim erkekler beni öyle bir savundu ki gözlerimden yaş akmaması için kendimi zor tuttum. Insana böyle kara gününde yardım edecek dostları olması çok güzel bir şeydi. Hepsi bir ağızdan beni tükürükler saçarak savunuyorlardı. Karşılarında bir müdür ve müdür yardımcısı varmış gibi davranımıyorlardı. Aksine esip gürlüyorlardı.

Sonra müdürü ve müdür yardımcısına şaşkına çevirecek o sözü söylediler bir ağızdan.

" shutzstaffell giderse bizde gideriz hocam... "