Hastaneye getirdik onu. Kollarımla teslim ettim doktorlara. Bir yandan da ağlayarak "abi ne olur ona bir şey olmasın gözünüzü seveyim" diye yalvarıyordum doktorlara. Orada da bana bir sakinleştirici çaktılar kalakaldım oturduğum yerde. O şekilde uyuyakalmışım koltukta. Büyük ve tok ellerle uyandırıldım. Karşımda onu görünce donakaldım. Ne diyecektim ben şimdi ona.

Deli ibrahim karşımdaydı...

Yanıma oturdu yavaşça saçımı okşamaya başladı. "Nasıl oldu bu" dedi kısık sesle. O kadar soğukkanlı duruyordu ki anlatamam. Başladım ona sarılarak hüngür hüngür ağlamaya. "Benim yüzümden abi benim yüzümden" diye bağırıyordum.

Bana bir tokat attı ki sarsıldım dıbına koyum.

Sonra kafamı yavaşça kaldırdı "kendine gel oğlum hiç birşey senin yüzünden değil suçu kendinde arama hele şu güzel yavrum ameliyattan bir çıksın da bunu yapanları kendi ellerimle öldüreceğim." dedi.

Sonra doktor çıktı ameliyathaneden ve sevinçten çıldıracağım o haberi verdi.

"Çok şükür kurtardık çok kan kaybetmiş şimdi yoğun bakıma taşıyoruz bir haftaya toparlar inşallah" dedi.

Sevinçten etrafımda kimi bulduysam sarıldım amk.

Beyler Allah kimseye yaşatmasın valla çok zor bir durum kardeşim dediğiniz insanın ölümle burun buruna gelmesi ve sizin hiçbir şey yapamamanız...

Onca şeyden sonra bunu da atlatmıştık ya başka hiçbir şey istemiyordum. Güzel kardeşim kurtulmuştu daha ne isteyeyim ki...