Ben bu hayatta kimseye üzgün olduğumu söylemedim. Ve söylemeyi bırak anlamamaları için güzel bir oyunculuk yaptım. Anlamadılar. Zaten istemiyordum yanımda kimseyi.

Eğer yanınızda birinin olmasını istiyorsanız olmaz. Bu çoğu zaman gerçekleşen bir olaydır.

Üzüntümü nasıl mı aştım? Öfke. Şuan hala sahip olduğum en temiz duygu. inanın sinirlendiğimde zarar verdiklerimin haddi hesabı yok.

Bursada kalırken canım fazlasıyla sıkıldı. Ben de topkapıda tanıştığım kızı aradım. Buluştuk. Öğretmen olduğunu öğrendim. Eğlenceli bir kızdı. Ancak pek neşem yoktu. Eğleniyormuş gibi yaptım.

Hayat kendimizi aramak, biz kimiz demek gibi amaçlarımız da vardır. Ama yaptığımız bir hata var. Her gün değişiyoruz. Değişen bir şeyi bulmak imkansızdır. Benim pes ettiğim nokta tam bu zamanlardı. Kendime söz verip anı yaşayacağıma söz verdim. Anılarda yaşamak yerine.

Anılar artık bir hikaye sevdiklerim ise sadece bir sayfa. istediğimde okurum, eğlenir, üzülürüm. Gerektiğinde ise tozlu raflara terk ederim.

Peki hikayelerin halk efsanelerine dönüşmesi ne kadar sürer? Hiçbir zaman inanmayacağımız gerçeklere dönüşmesi...