Köyde fazla kalamadım. Ben hayata küsmeye çalışırken herkes beni öylece izliyor sanmayın. Telefon susmuyordu dıbına koyuyum. Yakın bir kardeşim olan berkayın; mesajlarından birinde kardeşim musaitsen bir konuşalım yazısını görünce bir duraksadım. iyi çocuktur. Gereksiz yere gibsen rahatsız etmez.

Aradım geri, birkaç kere çaldı. Açtı. Kardeşim, nasılsım dememle; aga babam hastanedeydi biliyorsun dedi. Ama benim haberim yoktu. Bilmiyorum aga dedim. Vefat etti dedi. Nerdesin olum sen dedim. Bizim 2. Evdeyim dedi. Kırşehirdeyim basıp geliyorum dedim. Kapattım.

Yanına gittiğimde Berkayı ilk kez böyle üzgün gördüm. Normalde kendisi koy züte rahman takılır. O an anladım ki hayat siz üzülmedikçe size daha sert vuruyor. Babası, alkol kaynaklı kalp krizinden gitmiş. Çok içerdi vesselam. Bira şişelerini 25 kuruşa satar harçlığımızı çıkarırdık eskiden.

Berkayı teselli ederken acımın hiç olduğunu hissettim.

Abi herifi hiç sevmiyorum demiştim ya sana. Evet aga? Onu diyen ağzımı gibeyim çok özlüyorum lan. Her söylediğim kelime aklımda. (birebir onun sözü)

Ölenin ardından üzülmek onu düşündüğümüz için mi? Yoksa burda da bencillik yapıp kendimizi mi düşünüyoruz?