ikiye ayrılır insan, iki kişi olur. Bir an gelir kendinden emin "bitti" dersin. Bitmiştir o an senin için, görürsün bunu. Kabullenirsin. Acımaz öyle anlarda için. Dışarı çıkarsın, hava güzeldir, yanında arkadaşların, evet mutlu olabildiğini anlamışsındır.

Sonra bir şarkı çalar. O an ikinci kişilik çıkmaya başlar ortaya. "bitti mi gerçekten" diye söyletir insanı kendi kendine. "belki" dersin. Sonra bakarsın ki belkilerinde tükenir. "keşke" ler başlar ardından.

Zamanla bünyen buna da alışır. iki kişiliğin uzlaşmaya başlar yavaş yavaş. Mantıklı kısmın onu halen sevdiğini, acı çeken kısmın ise onsuz da geceleri uyuyabileceğini kabullenirsin.

Aslında sevilmediğini anlamak değildir bu, SEViLMEDiĞiNi KABULLENMEKTiR.) "