Çığlık atacaktım ki son anda kendimi tuttum. Uyuyordu. Bu benim avantajım. Kalkmalıydım. Üzerindeki şey pençesiydi demek ki. Dikkatli bakınca evet öyle. Ama kanat gibi duruyor. Bir dakika. Kanadı var, tipi kertenkele gibi, pulları var. Bu evren mi? Yani ejderha mı? Yok canım sende. Saçmalama. Ejderhalar yani türk tarihinde geçen Evren gerçek değil. Hem bu kadar büyüğü yaşasa bile çoktan bulup öldürmüşlerdi. Pullarından kaç tane çanta yapılır haberleri var mı? Hem bu hayal yav. Şimdi düşündüm de hayaldir bu hayal. O kocaman göz falan. Ama kalkmam gerekiyor. Kaypak beni bekler. Kendimi bir çırpıda çıkarttım. Ama üzerim hep toprak olmuştu. Bu ne kadar toprak? Mezardan falan mı çıkarttın beni? Neyse ki uyanmadı. UyanmadıLAR. Yanında uyuyan benim boylarımda 3 tane daha ejderha görünce sonuna LAR eklemek daha mantıklı olur. Nasıl geldim ki ben buraya? Rüya lan işte. Sorgulayıp durma. Yapmam gereken şey belli. Ya kendini cimcikle. Ki işe yaramadı. O zaman kendi çıkışını yarat. Yani intihar et. O zaman geri dönebilirim. Tam karşımda bir uçurum vardı. Çok güzel Tam atlamalık. Geçen sefer atlamak istememiştim ama bu sefer atlayacağım. Kendimi bırakma zamanı geldi. Tam kendimi bırakmayı düşünürken zihnimde bir ses yankılandı.

Anne-“Yerinde olsam bunu yapmazdım.” içimi bir korku kapladı. Arkama yavaş yavaş döndüm. Gözlerini açmış beni izliyordu. Bir anda iliklerime kadar korku hissettim. Rüya bu. Gerçek değil. Gerçek değil.