Sabah uyandığımda anneannem ve dedem odada ağlıyorlardı. Benim odaya girmem ile anneannem bana “annen ve baban melek oldu” dediler. Melek ne demek ki? “Anne, baba…” Hani çağırınca yanımda olacaklardı? Hani beni hiç yalnız bırakmayacaklardı? Ağladım o gün. Sonra anneannemin ve dedemin vefatını gördüm. Ha. Onlar da mı melek oldu. Melek olmak kötü bir şey demek ki. Akrabalardan kimse ilgilenmedi onun yerine dayım beni sahiplendi. Dayım da kumar masasında her şeyini kaybedip borçlanınca “Özür dilerim Bir Bine. Sana iyi bir dayı olamadım.” diye kendini iple asıp intihar etti. Haa. Dayım da mı melek oldu? Melek olmak iyi bir şey değil. Kimse olmamalı.

“Bu lanetli bir çocuk. Kimde kalsa öldürüyor.”

“Benim kendi ailem tabi ki bu taklu çocuktan daha önemli. Bir de yanıma alıp besleyeceğim gelsin bizi öldürsün diye mi?”

“Çocuk esirgeme kuruma bile verilmemesi lazım bu çocuğun. Bence bu çocuğun bu dünyadan temizlenmesi lazım.”

Benim hakkımda ne çok şey söylemişler. Ben bile anne ejderhanın zihnine aktarırken hatırlıyorum bunları. Daha sonra birkaç işe giriyorum ve dayak yiyip kovuluyorum. Keşke ben de melek olsam. Keşke ben de kurtulsam bunlardan. 15 yaşımdaydım daha. Son çare kaypağın genç yardımcı aranıyor kağıdı ile gidiyorum yanına.

Süleyman-“Senin ne özelliğin var ki seni işe alayım lan at kafası.”O zamandan beridir aynıymış.

b-“Benim hiçbir özelliğim yok. Ama size çok yardımcı olurum. Gerçekten.”

Süleyman-“Tamam lan tamam. Şurayı imzala. Sonra gel şuraları sil, kahvaltıyı hazırla.” dedi ve öyle işe girdim. Bu zamana kadar da yanındaydım. iyi gününde, kötü gününde, hastalandı yemek yaptım, hastaladım bir yığın sövdü vs. Ama geçmişimi tekrar görmek beni kendime getirmişti.