Kendimi tam anlamıyla dinlenmiş ve iyi hissediyorum. Tepsiyi elime aldım ve dağıtma işine devam ettim. Huriye şaşkın şaşkın bana bakıyordu.

Huriye-“Bir Bine? Ama nasıl?”

Gamze-“Allah vergisi bir yeteneği var. Her nasılsa bir anda kendini toparlıyor.”

Huriye-“Yok. Bu çok farklı bir şey. Yüzü bembeyazdı, rengi açılmış. Yorgundu şimdi sanki yeni uyanmış gibi.”

Gamze-“Hep böyle yapar. Ben alıştım şahsen.”

b-“Ama sakın Süleyman abiye bundan bahsetme. Yoksa her gün işe gelmek zorunda kalırım. Tamam hızlı toparlanıyorum ama bir yere kadar.”

Huriye-“Ama. Yani. Göz altındaki mor halka bile gitmiş. Bana da öğretsene nasıl yapıyorsun? ilaç falan mı kullanıyorsun yoksa?”

b-“Yok be ne ilacı. Ne bileyim. Bir yüzümü yıkadım kendime geldim sadece.”

Gamze-“He he hep bahane bunlar. Ama bulurum ileride sırrını.”

b-“Valla bulursan bana da söyle. Ben bile bilmiyorum nasıl yaptığımı.” Aman be. Yalan söylemek de pek hoşuma gitmiyor ama yapacak bir şey yok. Ne diyeyim? Ejderhaların yanına gidiyorum mu? Deli mualmelesi görürüm.