Delirmeye bir adım kaldığımı biliyorum ve o adımı atmak için daha da çok çabalıyorum ne garip. Düşünüyorum hiç durmadan düşünüyorum yatıyorum düşünüyorum, kalkıyorum düşünüyorum hatta rüyalarımda bile düşünüyorum anlamsız bir rüya bile görmüyorum..
iki şey sunulsaydı önüme biri üst düzey standartlarda bir hayat diğeri de vurdumduymazlık olsaydı vurdumduymazlığı seçerdim. Ben sadece düşünmemek istiyorum, düşünmemek ve hep ileriye bakmak ama yapamıyorum.. Belki de bu yüzden delirmeyi bu kadar çok istiyorum. Aslında gerçek deliler kendilerini normal sananlar değil mi? Sonu olan aptal bir oyunu bu kadar ciddiye almak ve yalnızlığa itilmek delilik değil mi? Ölmek ve delirmek kötü sanılan iki mükemmel şey ve sanırım yalnızlık bütün sıkıntıların ortak paydası sizin bildiğiniz anlamda değil gerçek yalnızlıktan bahsediyorum yalnızlığın bile doğru tanımlanmadığı bir dünyayı sevmiyorum.