Bir ay boyunca kimseye dokunmamaya dikkat gösterdim, okulun sonuna geldiğim için okulu ekiyordum ve vaktimi yarım gb ramli bilgisayarımla geçiriyordum. Uzun bir süre sonra o olayın şokunu atlattım ve bir süre sonrada liseden mezun oldum. Üniversiteyi ilk sene kazanamamıştım. Babamla konuştuktan sonra ben çalışmak istesem de beni dershaneye yazdırmıştı.

Keşke, karşı gelseydim. Keşke itiraz etseydim. Kış ayıydı, sınıfın yarısından fazları mor auralı şımarık insanlardı. Birisi gözlüğümü almış ve vermiyordu. Koskoca adamsın ne yaptığını sanıyorsun diye bağırdım. Zira çok sinirimi bozmuştu lisede bile karşılaşmadığım şımarık huur çocuklarıyla burada karşılaşmak. Çocuk gibi oyun oynuyorlardı. Elini tutup çocuğu yere vurduğumda gördüğüm dehşeti anlatmak çok zor olsa gerek. Bu andan üç ay sonra, çocuk evde tek başınayken kapı çalıyordu. Kapıyı açmak için korkarak gidiyordu nedenini bilmediğim bir şekilde, dürbünden bakıyordu fakat kimse yoktu. Off, çocuk arkasını döndüğünde gördüğü karanlık yaratık. Ağzından çıkan kokuyu almıştım, kırmızı gözlerinde kendimi görmeyi başarmıştım. Çocuğa görünüp kaybolduktan sonra çocuğun yaşadığı korkuyu yaşamıştım.

Çocuk koşarak telefona sarıldığında arkasından onu tutup yere atan yaratığı tekrar görmüş, korkudan onunla aynı anda çığlık atmıştım. Evde dolaşan kahkahaları duymuştum. Apartmanın koridorundan gelen ayak seslerini duyduğunda çocuk, içini kaplayan umudu hissetmiştim ve yardım çağırmak için bağırmasını öyle bir istemiştim ki, ama çocuğun sesi çıkmıyordu. Daha sonra o karanlık yaratıklardan daha fazla doldu evin içine. Çocuk sarsılarak öldü.

Çocuktan uzaklaştım, okuldan ayrılıp eve gittim ve olayları artık saklama zamanının bittiğini ve aileme anlatmam gerektiğini anlamıştım. ilk olarak anneme anlattığımda açlıktan hayal görmüşsündür dedi. Bana inanmamıştı. Babamsa dalga geçti ve ilgi çağını geçtin artık dedi. Üç ay sonrasına kadar.