+3
Hayatımdan silinip gidenlerin sayısını unuttum.
insan bir kere bile olsa yalnızlığı tadıyor şu hayatta.
Bazen de yalnızlığı arar oluyor insan, tek başına bulabileceği huzuru.
O huzur öyle bir şey ki, toprak kokusu gibi ferah, yaprak hışırtısı gibi güzel, yağmur gibi arındırıcı ve ateş gibi korkunç.
Evet korkunç, çünkü insan o huzuru bulduğu vakit vazgeçiyor her şeyden.
Sevgi, aşk, nefret, o kadar basitleşiyor ki uzaklaşıyor hepsinden.
Aslında hayat bizden almıyor, biz hayata geri iade etmeye başlıyoruz.
Yalnızlıkdan zevk alıyoruz, insanların aptallıklarına gülüyoruz.
Biri bizi sevsin isterken, kendimizi sevmeye başlıyoruz.
Çünkü kimse yokken bile, yine kendimizle olduğumuzu biliyoruz.
Zor olsa da hayatın size verdiklerini iade etmeye başlayın...
