Bugün, dünün tekrarı gibiydi. Her şey sıradan ve bir o kadar motondu. Loş odamda sandığı karıştırırken bulduğum kırmızı şarabı yavaşça yudumluyordum. Önümde bir kağıt ve bir kalem beni dikizliyordu. Yazmalıydım, başımdan geçenleri anlatmalıydım. Çünkü bu benim hikayem değil, benimle aynı ortak duyguları paylaşan insanların bir haykırışıydı aynı zamanda. Onların sesi olsam hiç bir şey değişmezdi gerçi. Onlar bir köşeye atılmış ve üzerine sifon çekilmiş bu düzenin paryaları değil miydi?

Kalemi elime aldım. Bu satırları bir bilge edasıyla değil bir gözlemci sıfatı ile yazdığımı ve tamamen gerçek bir yaşam hikayesi olduğunu bilmenizi isterim diye başladım cümleme.