yaslanır, sana ipil ipil
yanan yıldızlar çizerdim.
ben bir yıldız olsaydım, kim bilir kaç köşeli… belki de küçük prens’in
yaşadığı yıldız ben olurdum. küçük prens, başka gezegenlere gittiğinde,
çiçeğinin bütün nazına katlanır, ona bakmaktan usanmazdım.
ben bir çiçek olsaydım, bir tutam fesleğen olurdum mutlaka. geceleyin
esen bir rüzgar, kokumu alıp uçurur, senin yanına getirirdi.
ben bir rüzgâr olsaydım, en çok gece bekçilerinin şapkalarını uçurmayı
severdim. bir de ağaçların arasından geçerken, yaprakların çıkardığı sesi…
ben bir ağaç olsaydım, çok yapraklı bir ağaç olmak isterdim. dallarıma
konan kuşları, avcıların silahlarından saklamak için isterdim bunu. bir bunun
için isterdim.
ben bir silah olsaydım, kuşları hiç vurmazdım. ölürdüm yine de
vurmazdım.
ben bir kuş olsaydım, alçalır, iyice alçalır, uzun bir sokak boyunca akar
gibi uçardım. çocukların akılları başlarından gider, peşimden gelirlerdi. ben
yine de alçacıktan uçardım.
ben bir sokak olsaydım, ismimi hiç değiştirmeden bütün şehri dolanır,
sonunda bir denize çıkardım.
ben bir deniz olsaydım, ya kapalı bir deniz, ya da açık bir deniz olurdum.
eğer açık bir deniz olsaydım, ne yapar eder, balıklarımla birlikte istanbul
boğazı’ndan geçmeyi isterdim.
ben bir istanbul olsaydım eğer, üç satırlık da olsa, bir mektubun içine
sığar, senin yanına gelirdim. çünkü istanbul’u ne denli sevdiğini bilirdim.
ben sana yazılan bir mektup olsaydım, sana ne söyleyeceğimi, neler
anlatacağımı yine bilemez, sözün tam burasında biterdim.