Bu başlıkta normalde saçma sapan espiriler yapan ciddiyetsiz, sulu denilebilecek, akrabaları, eşi ve hatta çocukları tarafından bile 'yine gereksiz şakalar yapıyor herhalde kodugum' düşüncesiyle pek giblenmeyen bir adamın, yani babamın, bir gece, tam da uyumaya yakın, gibik gibik tavana ve düşüncelere dalmışken, sanırım 31 mi çeksem diye düşünüyordum o sıra, bir anda kızarmış gözlerle bir cümle söyleyip dökülmesiyle yaşadığım şoku anlatacağım. Okuyan okur. Ben içini dökmek istiyorum amk. Doldun taştım ben de. Duvara da olsa konuşmak dökmek istiyorum içimdekileri. Şukusunu gibeyim.

Garibanlık çok çektik biz. 5 gece elektrik faturasını ödeyemedigimiz zamanlarda tavana kızarmış gözlerle çok baktık. Çok gözyaşı döktük anamızdan babamızdan saklayarak. Bir baba ağlarken gözlerinin içine bakılmazmıs o zamanlar anladım ben. Şimdi diyeceksiniz ki "dıbınakoydugum primcisi bu ülkede hayal kırıklıkları, acılar prim yapıyor ya gibtiğim de fakir edebiyatı yapacak şimdi". Hayır değil. Babam sizin aklınızdan geçen huur cocukluklarinın binde birde birini bile hayal edemeyecek bir adam. Duvara konuşacağım söylediğim gibi. Ister inan ister inanma, tek amacım bu. Doldum, bardak taştı. Öyle oku bu yazdıklarımı okuyorsan. Gözleri boşluğa bakan birinin yazdıklarını okuyacaksın zira. Allah'a inanmasa çoktan intiharı seçmiş birinin yazdıklarını...