Ortalama üstü bir gelire sahip bir ailem vardı.. Büyük ihtimalle arkadaş çevrem için de en varlıklı olan bendim. Özel okula gittim, yazın kamplara gittim. Maddi olarak sahip olamayacağım hiç bir şey yoktu. Güzel bir evimiz vardı. Kız arkadaşım vardı, birçok arkadaşım. Ama hiçbirisi umrumda olmadı..
Ailemizdeki her şey annemden kaynaklanıyordu. Nasıl hissediyordu acaba? Nasıl yoluna koyacaktı işleri? Kötü hissetmek için zamanınız olmuyor. Zaten kötü hissetmemeniz bekleniyor. Kötü hissettiğinize dair en küçük bir ifadenizde ya da hissinizde şunları duyuyorsunuz: " Ama senin annen, şizofrenik bir anneyle büyüdü. Babası da yoktu. Senin baban var ve güzel bir evde yaşıyorsun. Yani yakınmaya hakkım yoktu.. Annem muhtemelen şöyle derdi, " Amaan üzüldüğün şeye bak, ben bir zamanlar evsizdim be.."